آن قصه شنیدید که در باغ، یکی روز                    از جور تبر، زار بنالید سپیدار

کز من نه دگر بیخ و بنی ماند و نه شاخی            از تیشه ی هیزم شکن و اره ی نجار

این با که توان گفت که در عین بلندی                   دست قدرم کرد به ناگاه نگونسار

گفتش تبر آهسته که جرم تو همین بس             کاین موسم حاصل بود و نیست ترا بار

تا شام نیفتاد صدای تبر از گوش                  شد توده در آن باغ، سحر هیمه ی بسیار

دهقان چو تنور خود ازاین هیمه برافروخت           بگریست سپیدار و چنین گفت دگر بار

آوخ که شدم هیزم و آتشگر گیتی                        اندام مرا سوخت چنین ز آتش ادبار

هر شاخه‌ام افتاد در آخر به تنوری             زین جامه نه یک پود به جا ماند و نه یک تار

چون ریشه ی من کنده شد از باغ و بخشکید    در صفحه ی ایام، نه گل باد و نه گلزار

از سوختن خویش همی زارم و گریم                آن را که بسوزند، چو من گریه کند زار

کو دولت و فیروزی و آسایش و آرام                      کو دعوی دیروزی و آن پایه و مقدار

خندید براو شعله که از دست که نالی                  ناچیزی تو کرد بدینگونه تو را خوار

آن شاخ که سر بر کشد و میوه نیارد                    فرجام بجز سوختنش نیست سزاوار

جز دانش و حکمت نبود میوه ی انسان                ای میوه فروش هنر، این دکه و بازار

از گفته ی ناکرده وبیهوده چه حاصل              کردار نکو کن، که نه سودی ست ز گفتار

آسان گذرد گر شب و روز و مه و سالت               روز عمل و مزد، بود کار تو دشوار

از روز نخستین اگرت سنگ گران بود                   دور فلکت پست نمیکرد و سبکسار

امروز، سرافرازی دی را هنری نیست            می باید از امسال سخن راند، نه از پار