به نام خدای که جان آفرید                                                     سخن گفتن اندر زبان آفرید

خداوند بخشنده ی دستگیر                                                    کریم خطا بخش پوزش پذیر

پرستار امرش همه چیزو کس                                               بنی ادم و مرغ و مور و مگس

یکی را به سر, برنهد تاج بخت                                             یکی را به خاک اندر آرد ز تخت

گلستان کند آتشی   بر  خلیل                                                 گروهی بر آتش برد ز آب نیل

به درگاه لطف و بزرگیش بر                                               بزرگان   نهاده بزرگی  ز   سر

جهان,    متفق    بر   الهیتش                                               فرومانده     از   کنه     ماهیتش

بشر, ماورای   جلالش نیافت                                                بصر,   منتهای  جمالش   نیافت

تامل  در  آیینه ی دل   کنی                                                  صفایی    به تدریج,  حاصل کنی

محال است سعدی که راه صفا                                              توان رفت  جز  بر  پی  مصطفی

                                                                                                سعدی بوستان