خارکش پیری با دلق درشت        پشته ای خار همی برد به پشت

   لنگ لنگان قدمی بر میداشت        هر قدم دانه ی شکری میکاشت

 کای فرازنده ی این چرخ بلند          و ای نوازنده ی دل های نژند

کنم از جیب نظر تا دامن        چه عزیزی که نکردی با من

در دولت به رخم بگشادی        تاج عزّت به سرم بنهادی

حدّ من نیست ثنایت گفتن       گوهر شکر عطایت سفتن

نوجوانی به جوانی مغرور       رخش پندار همی راند ز دور

آمد آن شکر گذاریش به گوش        گفت کای پیر خرف گشته خموش

خار بر پشت زنی زین سان گام       دولتت چیست؟عزیزیت کدام؟

عزّت از خواری نشناخته ای        عمر در خار کشی باخته ای

پیر گفتا که چه عزّت زین به       که نیم بر در تو بالین نه

کای فلان چاشت بده یا شامم        نان و آبی که خورم و آشامم

شکر گویم که مرا خوار نساخت       به خسی چون تو گرفتار نساخت

داد به این همه افتادگی ام       عزّ آزادی و آزادگی ام